STRACONE ZACHODY MIŁOŚCI
Nigdy dość zaznaczać, że miłość – jak mawiał mój przyjaciel - to nie spacerek za rękę po parku i wstrzymywanie pierdnięć. Nigdy dość zwłaszcza dzisiaj, kiedy popkultura nawet uczucia próbuje formatować do sztampy rodem z taniej reklamy. Zabawne, że właśnie wchodzi do kin (i zapewne okaże się kasowym sukcesem) „Pięćdziesiąt twarzy Grey’a” - dowód na to, że nawet pikantne seksualne marzenia czy dewiacje można ująć w ramy kina familijnego.
Młodym więc chcę dzisiaj przypomnieć, że istnieje (istniało?) coś takiego, jak literatura wysoka, jak poezja, która – choć przez wieki mocno zmitologizowała zjawisko miłości – cały czas pozostaje lepszym (i zaznaczmy – trudniejszym w obsłudze) narzędziem do opisu porywów ludzkich serc, niż tandeciarskie filmidła.
W dodatku nie starzejącym się.
Przykład – fragment wiersza z VII wieku przed naszą erą:
„...a potem dziewczynę wśród kwiatów/ ułożyłem kwitnących, miękkim płaszczem z góry/ okryłem i pod szyję podłożywszy ramię/ objąłem jak sarenkę struchlałą od lęku./ Piersi jej delikatnie otoczyłem dłonią...”.
Itd., itd. To Archiloch; zaznaczmy, że autor jednego z najstarszych, jeśli nie najstarszego znanego w literaturze opisu fellatio. Tak, był to najwyraźniej – z dzisiejszego punktu widzenia - stary lubieżnik. I jak głosi legenda – pierwszy znany nam poeta ukarany sądownie za zbyt obsceniczne teksty.
Przejdźmy do spraw poważniejszych. Oto, jak Wergiliusz zaczął opis szalonej, zaborczej miłości Dydony do Eneasza: „Ale królowa, już wcześniej zraniona/ W serce głęboko, krwią karmi tę ranę/ I w niewidzialnym płomieniu niszczeje...”.
Brzmi groźnie. Zupełnie inaczej niż zawsze aktualne i cudownie sprośne nawoływanie Jana Kochanowskiego, które zresztą jest tak naprawdę parafrazą wiersza Katullusa: „Daj, czegoć nie ubędzie, byś najwięcej dała;/ Daj, czego próżno dawać potym będziesz chciała...”.
Czasy współczesne. Taki, na przykład, Amerykanin Frank O’Hara. Prosto i na temat. I wzruszająco: „czy nie pamiętasz już, jacy byliśmy/ gdy wciąż byliśmy prima sort/ a każdy dzień wstawał tłusty i miał jabłko w pysku/ (...) nie chciałbym być ani szybszy niż jestem/ ani świeższy, gdybym miał cię przy sobie, o, przy tobie/ przeżyłem najlepsze dni życia”.
Trzeba tu zauważyć, że miłosna i erotyczna poezja była przez wieki przede wszystkim domeną mężczyzn. Kobietom lub nadobnym młodzieńcom przypadały role obiektu westchnień lub muzy, w którą to stronę jakiś tam Szekspir, Petrarka, Leśmian czy inny Mickiewicz kierował swe rymy.
Ale i kobiety dały w końcu odpór. Szukać daleko nie trzeba. Oto mamy choćby wiersze Haliny Poświatowskiej. „Jestem Julią/ mam lat 23/ dotknęłam kiedyś miłości/ miała smak gorzki/ jak filiżanka ciemnej kawy/ wzmogła/ rytm serca/ rozdrażniła/ mój żywy organizm/ rozkołysała zmysły...”.
No właśnie, ta gorycz... A im bardziej poetka współczesna, tym jej strofki bardziej mroczne. Miłość? Owszem, ale podszyta zwątpieniem, zabarwiona bólem, przesycona seksem.
Anna Tomaszewska: „By odczynić miłość, w zielonych baliach rzek wymywano z ciała/ drugie ciało (...)/ starym pannom wosk lano do ust, kiedy pan śmierć wchodził/ w miękkie łaźnie ich brzucha...”.
Joanna Mueller (rocznik 79): „...przyćmij ultramarynią laserunkiem zakończ/ Wysunięty języczek przyjmij za zapłatę/ Żebym pojęła jak bardzo mnie nie ma/ Z tobą przy tobie w każdym włóknie drżenia”.
Karolina Sałdecka (rocznik 83): „Czasami cieszyłabym się mając na udach/ Potwornego karalucha/ Z odwłokiem jak łepek od szpilki/ A na oczach/ zaciśnięte kleszcze/ Jego nóg”.
Nie wiem, jak Państwo, ale ja się trochę wystraszyłem. Stanowczo, faceci są mniej skomplikowani.
