Najpierw było parę
miesięcy emocji takich zwyczajnych – krajowych. Pewna Pani bez
rysów twarzy i zmarszczek mimicznych obraziła się, Bóg wie na
kogo, że nie wygrała. Potem ten który wygrał wzbudzał
kontrowersje, zwłaszcza wśród tych bardziej prawych. Chociaż
wszyscy wiedzieli, że nie jest zły, to musieli przekonać się o
tym dobitniej na festiwalu opolskim. Czas gonił, radia i tak, jak
zawsze nie dostawały żadnych informacji, fotografii, materiałów
prasowych, czy samych piosenek do emisji. Przed festiwalem Eurowizji
(no może po za tymi ogólnopolskimi), ale i tak grały.
Nadszedł wtorek, na którym pojawił się On z długimi, jak zawsze…włosami i paznokciami. Te ostatnie były w praktycznym kolorze głębokiej czerni, zaś surdut przykuwał uwagę krwista czerwienią. Mimo tego zaczął śpiewać, ale jak! Nie mieliśmy wątpliwości, że na tym festiwalu możemy sporo namieszać, w przeciwieństwie do blisko dwudziestu poprzednich.
Sobota to miał być ten wielki dzień. On wystąpił w połowie peletonu – czyli na jednym z najgorszych miejsc do pokazania się i zapamiętania zarówno przez publiczność, jak i jurorów. A było to szczególnie ważne, bowiem po raz pierwszy liczyło się zdanie „komisji krajowych” jaki i bezpośredniego głosowania widzów. Zwykle wyniki były łączone i podawane jako jeden. Natomiast teraz wszyscy czekali jak to będzie?
On zaśpiewał, porwał publikę, wzbudził zazdrosne spojrzenia podmiotów wykonawczych produkcji zagranicznej. A potem już tylko dwójka prowadzących jak nakazywała tradycja w języku angielskim i francuskim podawała wyniki z każdego kraju oddzielnie. W tych prezentacjach mogliśmy ujrzeć (po za punktami oczywiście) krajobrazy miast i rodzimych prowadzących. Nadeszła Warszawa, a wraz z nią jedyna, niepowtarzalna, sympatyczna, uśmiechnięta, naturalna, błyskotliwa jak zawsze, wielbicielka schodów i prezesów – jedyna już wyjściowa telewizyjna gwiazda Anna P. Do tego po raz pierwszy z tyłu za ową prowadzącą nie zobaczyliśmy panoramy z Pałacem Kultury.
Ale nie to było ważne, druzgocącym było to, że Ci wszyscy ważni specjaliści od muzyki, przebojów, wartości artystycznych, uwzniośleni nabytą lub wrodzoną duchowością własną, kompletnie pominęli Jego w swoich ocenach. Z każdą minutą My jako suweren czuliśmy się upokorzeni i zniesmaczeni. Jedyną osobą, która możliwie miała inaczej była ta bez zmarszczek mimicznych (wcześniej obrażona). Podsumowanie wyników dało mu 7 punktów i przed ostatnie miejsce. Chyba nikt wtedy już nie liczył na cud.
Ale taki się zdarzył! Głosowanie publiczności pokazało, że przedostatnia według specjalistów, może być trzecią najlepszą piosenką festiwalu Eurowizji według najważniejszych odbiorców muzyki – publiczności. Summarum dało to Jemu imponujące ósme miejsce – jeden z najlepszych polskich wyników w historii naszego uczestnictwa w tym festiwalu. Żenada to podstawowe słowo, które ciśnie się oceniając głosowania wszystkich jurorów a dysproporcje pomiędzy gustami tzw. specjalistów, a nami, zwykłymi konsumentami muzyki pokazały jak daleko są Oni od rzeczywistego świata dobrej, fajnej, bezpretensjonalnej, dobrej piosenki.
Michale Szpaku – wielkie gratulacje!
