Ekspozycja została przygotowana przez wsolską placówkę, z inspiracji Rity Gombrowicz, wdowy po pisarzu oraz Małgorzaty Kidawy-Błońskiej, marszałkini Senatu RP, w związku z obchodami Roku Gombrowiczowskiego. Autorami scenariusza są prof. Anna Spólna i Tomasz Tyczyński, koncepcję plastyczną przygotował Adam Orlewicz, ubiegłoroczny laureat konkursu DNA Paris Design Awards 2024.
- Wystawa pokazuje relacje Gombrowicza z europejskością i polskością, dalekie od stereotypów, nieoczywiste i krytyczne. Autorzy przypominają, że pisarz był niepokornym prowokatorem i indywidualistą, a jego stosunek do narodu, społeczeństwa, tradycji czy polskości i europejskości ukształtowany został przez doświadczenia długiej emigracji – mówi Robert Utkowski z Muzeum Witolda Gombrowicza we Wsoli.
Od września ubiegłego roku ekspozycja pokazywana była w Senacie RP, potem gościła m.in. w Auditorium Maximum Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Łodzi, dzięki współpracy z łódzkim Domem Literatury i Muzeum Książki Artystycznej. Wernisaż na Université de Paris, popularnie zwanym Sorboną, odbył się w ostatni wtorek18, w ramach „Tygodnia kultur środkowoeuropejskich”, organizowanego na tej uczelni. Udział w otwarciu wystawy wzięła Rita Gombrowicz oraz przedstawiciele Senatu RP. Studenci Sorbony czytali fragmenty „Dziennika” i „Testamentu. Rozmów z Dominique de Roux” po polsku i po francusku.
Ekspozycja będzie prezentowana na paryskiej uczelni do 11 kwietnia.
Witold Gombrowicz (1904-1969) to jeden z najwybitniejszych pisarzy polskich XX wieku. Jego książki przełożone zostały na 40 języków. Obok Sienkiewicza, Tokarczuk, Szymborskiej czy Lema jest jednym z najczęściej tłumaczonych polskich autorów; jest jednocześnie najczęściej wystawianym na świecie polskim dramatopisarzem. W 1967 roku Witold Gombrowicz otrzymał Międzynarodową Nagrodę Wydawców, Prix Formentor, nazywaną wówczas „małym Noblem”. Nazwisko Gombrowicza czterokrotnie – w latach 1966, 1967, 1968 i 1969 znalazło się na liście kandydatów do literackiej Nagrody Nobla. Jego twórczość, stawiając w centrum człowieka i jego relacje ze sobą, z innymi i ze światem, posługując się groteską, ironią, wpisuje się w najważniejsze poszukiwania i prądy dwudziestowiecznej myśli literackiej i filozoficznej.
