Planty, Ustronie, Idalin, Glinice
Od ul. Andrzeja Dowkontta do pl. Matki Bożej Fatimskiej
Józef Grzecznarowski urodził się 11 marca 1884 roku w Końskich w rodzinie robotniczej; jego ojciec pracował na Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Chodził do kolejowej szkoły technicznej w Warszawie, ale w trzeciej klasie - z powodu śmierci ojca - przerwał naukę i rozpoczął pracę w garbarni.
W 1900 roku przyjechał do Radomia i podjął pracę w garbarni Teodora Karscha. Brał udział w protestach robotniczych i strajkach; włączył się w działalność związków zawodowych i partyjną w PPS. W 1904 wstąpił do jej organizacji bojowej, aby brać udział w wystąpieniach przeciwko poborowi polskiej młodzieży do armii carskiej na wojnę z Japonią. Po nieudanym zamachu na rosyjskiego strażnika miejskiego we wrześniu 1905 Grzecznarowski musiał opuścić Radom. Uczestniczył w akcjach zbrojnych przeciwko zaborcy w Częstochowie, Kielcach, Lublinie, Siedlcach i na Podhalu. Był ranny. W 1907 został aresztowany, a następnie uwięziony na Pawiaku. Dwukrotnie skazano go na karę śmierci, ostatecznie zamienioną na dożywocie. Początkowo więziony był w X pawilonie Cytadeli Warszawskiej, a potem – na zesłaniu – w więzieniu smoleńskim w Rosji.
Wolność odzyskał w wyniku rewolucji lutowej w 1917. Przez dwa lata pracował w Rosji jako robotnik i nadal działał w zagranicznej PPS. W listopadzie 1918 wrócił do Radomia, gdzie zaczął działać w robotniczych związkach zawodowych i stanął na czele Milicji Ludowej PPS. W latach 1923-1927 był ławnikiem i radnym miejskim, a w 1927-1930 oraz 1938-1939 prezydentem Radomia. Okres międzywojenny to bardzo aktywny czas działalności Józefa Grzecznarowskiego: kierował organizacją PPS i Radą Związków Zawodowych, a w samorządzie miejskim przewodniczył Kasie Chorych. W latach 1928-1935 był posłem do Sejmu RP i działaczem organizacji kombatanckich.
Jako samorządowiec kierował rozbudową miasta. Był inicjatorem wielkich inwestycji komunalnych: wodociągów miejskich z wieżą ciśnień na Glinicach, ujęcia wody i stacji pomp przy ul. Filtrowej, kanalizacji miejskiej, gazowni z własną bocznicą kolejową, rzeźni miejskiej, fabryki nawozów Surofosfat, czterech szkół powszechnych, bloków przy ul. Mireckiego, Narutowicza i Filtrowej, baraków dla bezdomnych, cieplarni miejskiej, przebudowy rogatki lubelskiej na łaźnię, rozbudowy elektrowni miejskiej. Założył i zorganizował w mieście Towarzystwo Osiedli Robotniczych, które wybudowało nowe domy przy ul. Filtrowej i Suchej. Inicjator i współbudowniczy Domu Robotniczego (obecnie Teatr Powszechny). Przyczynił się do zbudowania w latach 1933-1934 linii kolejowej Radom - Warszawa. Przez kilka lat zabiegał o budowę wiaduktu kolejowego w ul. Słowackiego, a w grudniu 1938 otwierał go uroczyście jako prezydent miasta. W ostatnich latach II RP, aby zmniejszyć bezrobocie, sprowadził do Radomia m.in. fabrykę obuwia Bata i telefonów Ericson. Budowę fabryki montażu samochodów Fiata przerwała II wojna światowa.
Aresztowany w listopadzie 1939 przez Niemców był więziony w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen, potem w Buchenwaldzie. Wolność przyniosła mu armia amerykańska.
Po półrocznym pobycie leczniczym w Szwecji, jesienią 1945 wrócił do Radomia. Podjął pracę w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym, potem został dyrektorem Zjednoczenia Budownictwa Miejskiego. 29 stycznia 1946, na wzór przedwojennej Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, doprowadził do utworzenia Radomskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Ponieważ nie godził się na przyłączenie PPS do PPR, został z partii usunięty. Nie mając szans na działalność polityczną, a nawet samorządową, poświęcił się spółdzielczości mieszkaniowej i budowaniu dużych osiedli.
Szykanowany przez działaczy PPR i Urząd Bezpieczeństwa za odchylenia prawicowe, Grzecznarowski - aby uniknąć aresztowania - wyjechał z brygadą swojego przedsiębiorstwa do Nowej Huty, gdzie budował bloki na przyfabrycznych osiedlach.
Jego żoną była Janina Stokowska. Mieli dwie córki: Halinę Szpilman (żona pianisty Władysława Szpilmana) i Danutę Grzecznarowską-Skrzypczyk.
W latach 1958-1972 członek Komitetu Miejskiego PZPR w Radomiu, a w okresie 1963-1972 członek Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Kielcach. Poseł na Sejm PRL II, III i IV kadencji (1957-1969). Od 1956 do 1965 ponownie dyrektor Zjednoczenia Budownictwa Miejskiego. Od końca 1956 do 1972 Grzecznarowski pełnił funkcję prezesa Radomskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Był pomysłodawcą i realizatorem m.in. budowy osiedla Ustronie, osiedla XV-lecia oraz modelu W-70 jako standardu wykończenia mieszkań. Dzięki jego inicjatywie powstało Spółdzielcze Zrzeszenie Budowy Domków Jednorodzinnych „Własne Domy”.
Zmarł 7 kwietnia 1976 w Radomiu. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Limanowskiego.
Ul. Szkolną na al. Józefa Grzecznarowskiego Miejska Rada Narodowa przemianowała 31 marca 1978 roku.
