Al. Zbigniewa Romaszewskiego - między ul. 25 Czerwca a Młynarską.
Zbigniew Romaszewski - działacz opozycji w PRL, uczestnik organizowanej przez KOR pomocy radomskim robotnikom po proteście w czerwcu 1976 roku, senator.
Zbigniew Romaszewski urodził się 2 stycznia 1940 roku w Warszawie. Po kapitulacji Niemcy wywieźli ich do Groß-Rosen. Stamtąd mały Zbyszek wraz z matką trafił do obozu pracy w Turyngii, babka i ciotka zostały zesłane do Ravensbrück, a ojciec do Sachsenhausen, skąd nie wrócił.
Do Warszawy wrócił w 1945. Uczęszczał do szkoły podstawowej na Szmulkach, a maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego zdał w 1957 roku. Jeszcze w szkole średniej wstąpił do Związku Młodzieży Polskiej, a w październiku 1956 uczestniczył w zjeździe założycielskim marksistowskiego Rewolucyjnego Związku Młodzieży, na którym poznał swoją przyszłą żonę Zofię. Pobrali się w 1960.
Studia z zakresu fizyki ukończył w 1964 roku na Uniwersytecie Warszawskim, doktoryzował się w Instytucie Fizyki PAN w październiku 1980.
Od drugiej połowy lat 60. Zbigniew Romaszewski był zaangażowany w działalność opozycyjną. W 1967 wraz z żoną zbierał podpisy pod petycją pracowników naukowych w obronie Adama Michnika. W czerwcu 1976, po protestach robotniczych w Radomiu i Ursusie uczestniczył w organizowanej przez Komitet Obrony Robotników akcji pomocy represjonowanym. Od 1977 był członkiem Komitetu Samoobrony Społecznej KOR. Razem z żoną kierował Biurem Interwencyjnym KSS „KOR”, rejestrującym przypadki łamania praw człowieka i niosącym pomoc prawną i materialną ofiarom bezprawia. Na przełomie 1979 i 1980 zakładał Komitet Helsiński, organizację nadzorującą wprowadzanie w życie postanowień KBWE.
W latach 1980-1981 Romaszewski kierował Komisją Interwencji i Praworządności NSZZ „Solidarność”, został wybrany do prezydium zarządu Regionu Mazowsze związku, a następnie do Komisji Krajowej. Był wielokrotnie zatrzymywany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa. Wraz z Zenobią Łukaszewicz zredagował książkę „Czerwiec 1976. Radom. Doniesienie o przestępstwie”.
Zorganizował podziemne Radio „Solidarność”. Pierwszą audycję nadano 12 kwietnia 1982 w Warszawie. 29 sierpnia został aresztowany i sądzony w dwóch kolejnych procesach przeciwko twórcom Radia „Solidarność” i działaczom KSS KOR. Był więziony od 1982 do 1984.
Od grudnia 1986 Romaszewski kierował stworzoną w podziemiu Komisją Interwencji i Praworządności NSZZ „Solidarność”, która zajmowała się dokumentowaniem przypadków represji i pomocą ofiarom. W 1987 Zbigniew i Zofia Romaszewscy otrzymali Nagrodę Praw Człowieka Fundacji Aurora działającej przy Uniwersytecie Stanforda w Kalifornii, a w 2006 zostali uhonorowani nagrodą Kustosz Pamięci Narodowej
Od 4 lipca 1989 do 7 listopada 2011 Zbigniew Romaszewski nieprzerwanie zasiadał w Senacie RP; był wybierany kolejno jako kandydat bezpartyjny z ramienia Komitetu Obywatelskiego (1989), jako kandydat niezależny (1991), z NSZZ „Solidarność” (1993), Ruchu Odbudowy Polski (1997), Bloku Senat 2001 (2001) oraz w 2005 i w 2007 z Prawa i Sprawiedliwości.
W 1998 założył Fundację Obrony Praw Człowieka, która w 50. rocznicę uchwalenia Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka zorganizowała w Warszawie III Międzynarodową Konferencję Praw Człowieka. 9 listopada 2011 został odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Orderem Orła Białego. W 2014 był współzałożycielem Komitetu Obywatelskiego Solidarności z Ukrainą (KOSzU).
Zmarł 13 lutego 2014 na zawał mózgu. Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Rada Miejska Radomia alejce obok siedziby Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych nadała imię Zbigniewa Romaszewskiego 3 czerwca 2016 roku.
