Ulica Haliny Hermanowicz. Rajec Poduchowny. Między ul. Kozienicką a Pacynką.
Halina Hermanowicz urodziła się 17 kwietnia 1905 roku w Wilnie. Jako młoda dziewczyna wyjechała z rodzicami na Kaukaz, mieszkali w Tbilisi i Baku. Uwielbiała konne wycieczki w góry, w swoim pokoju hodowała – ku przerażeniu rówieśników – gady i płazy.
Po powrocie rodiny Hermanowiczów do Wilna, Halina zdała eksternistycznie maturę i zdecydowała się na studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego. Trafiła do pracowni Jerzego Hoppena i Ludomira Ślendzińskiego. Po zdaniu egzaminu konkursowego w 1937 roku uzyskała dyplom artysty malarza.
W Wilnie mieszkała do zakończenia II wojny światowej. Najwyraźniej nowa rzeczywistość, w której ukochane miasto Haliny Hermanowicz znalazło się w granicach Związku Radzieckiego, nie przypadła jej do gustu. Razem ze swoją przyjaciółką Wierą i jej matką zdecydowała się wyjechać do Polski – do Krakowa. Po drodze zatrzymały się w Radomiu. I Halina już nie pojechała dalej; zamieszkała w Hotelu Europejskim. Szybko zaprzyjaźniła się z osiadłymi po wojnie w Radomiu wilniakami i włączyła się czynnie w życie artystyczne odradzającego się miasta. Uczestniczyła w Salonach Zimowych, a w 1946 roku na zorganizowanej przez radomskie Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych wystawie środowiskowej otrzymała wyróżnienie za obraz „Chrystus o Ogrójcu”.
Początkowo uczyła plastyki w szkole podstawowej, a od 1967 roku przez prawie 10 lat pracowała w Studium Nauczycielskim w Radomiu na Wydziale Wychowania Plastycznego.
Halina Hermanowicz równie chętnie, jak przyjaciół, portretowała siebie, malowała także pejzaże i kwiaty, ale o sile i indywidualności jej twórczości świadczą obrazy o tematyce sakralnej. Większość prac rozdała.
Była jedną z barwniejszych postaci radomskiego środowiska artystycznego. Podobno jako pierwsza radomianka założyła spodnie. Często można ją było zobaczyć w parku Kościuszki, niedaleko altany, jak karmi wróble czy gołębie.
Hermanowicz uczestniczyła w wielu wystawach, na których odnosiła znaczące sukcesy. Była członkiem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Plastycznych w Radomiu i Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w Polsce. Za swoją twórczość otrzymała Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1948), Nagrodę Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych (1952), Złotą Odznakę Związku Polskich Artystów Plastyków, odznakę „Zasłużony Działacz Kultury” oraz Złoty Krzyż Zasługi. Większość jej dorobku uległa rozproszeniu; Muzeum im. Jacka Malczewskiego ma 24 jej obrazy.
Halina Hermenowicz zmarła 12 sierpnia 1983 roku w Radomiu. Zgodnie ze swoim życzeniem została pochowana na cmentarzu prawosławnym. Miejska Rada Narodowa nadała ulicy w Rajcu Szlacheckim jej imię 29 marca 1985 roku.
