Adolf Tochterman urodził się 3 sierpnia 1892 roku we wsi Pilica niedaleko Warki. Był synem Henryka Tochtermana, ówczesnego proboszcza tamtejszej parafii ewangelicko- -augsburskiej i Wandy, z domu Zielhke. W 1903 Henryk został pastorem parafii w Radomiu i cała rodzina przeniosła się do naszego miasta. Adolf uczył się początkowo w gimnazjum w Płocku, potem w gimnazjum w Radomiu.
W czasie strajku szkolnego 1905 roku wraz z innymi uczniami domagał się wprowadzenia języka polskiego jako wykładowego w szkołach rządowych. Kiedy stało się to faktem, ale wyłącznie w szkołach prywatnych, Adolf Tochterman przeniósł się z gimnazjum rządowego do Miejskiej Szkoły Handlowej. Ukończył ją w 1909 roku. W latach 1912-1914 Adolf Tochterman studiował medycynę na uniwersytecie w Kijowie.
Po wybuchu I wojny światowej przez rok był asystentem w szpitalu wojskowym w Krakowie. I to tam, na Uniwersytecie Jagiellońskim – w latach 1916-1920 – kontynuował studia medyczne. Dyplom doktora wszech nauk lekarskich otrzymał 18 sierpnia 1921 roku. W 1918 wstąpił do Legii Akademickiej, potem do polskiego wojska. Był lekarzem frontowym, brał też udział w obronie Warszawy przed bolszewikami. Odbył również służbę wojskową, z której zwolniono go w 1923 roku, w stopniu lekarza podporucznika. W szpitalu ewangelickim w Łodzi odbył dwuletnią specjalizację z interny.
W październiku 1925 Adolf Tochterman przeniósł się na stałe do Radomia. 1 stycznia 1926 objął stanowisko ordynatora oddziału wewnętrznego szpitala św. Kazimierza, które piastował do śmierci. W latach 1926-1931 uczył także anatomii i fizjologii w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Tytusa Chałubińskiego. W 1930 został członkiem rady lekarskiej Kasy Chorych w Radomiu; potem był prezesem radomskiego oddziału Związku Lekarzy Państwa Polskiego.
W końcu sierpnia 1939 został zmobilizowany i od 6 do 17 września brał udział w obronie Warszawy. Po powrocie do Radomia, 9 września 1939, został aresztowany z grupą najbardziej znanych obywateli miasta jako zakładnik i przetrzymywany przez Niemców przez kilka dni. W latach okupacji, wobec zajęcia budynku szpitalnego przez Niemców, prowadził lecznicę dla Polaków w przyszpitalnych barakach.
Po wyzwoleniu Radomia organizował szpital i oddział wewnętrzny, który w ciągu 10 lat rozbudował z 30 do 120 łóżek, polepszył zaopatrzenie, zwiększył liczbę personelu. Jest autorem zachowanej w maszynopisie obszernej pracy „O szpitalach i lekarzach radomskich”, przedstawiającej ponadstuletnie dzieje radomskiej służby zdrowia. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego.
W 1954 roku został radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i medalem „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”. Zmarł 20 marca 1955 roku w Warszawie. Został pochowany w Radomiu na cmentarzu ewangelicko-augsburskim. Miejska Rada Narodowa ulicy, przy której trzy lata później został otwarty miejski szpital, nadała imię Adolfa Tochtermana w 1965 roku.
