Aleja ks. bp. Jana Chrapka
Śródmieście
Główna aleja w parku im. Tadeusza Kościuszki, prowadząca od katedry do ul. Stefana Żeromskiego
Jan Chrapek urodził się 18 lipca 1948 roku w Józefinie (gmina Iwaniska). Był synem Józefa i Genowefy z domu Boreckiej. Uczył się w szkole podstawowej w Woli Jastrzębskiej, a od roku 1962 w niższym seminarium duchownym prowadzonym przez Zgromadzenie Księży św. Michała Archanioła w Miejscu Piastowym. W tym też czasie odbył nowicjat w zgromadzeniu księży michalitów. Pierwsze śluby zakonne złożył w 1966 roku, po czym zaczął pracę w Strudze koło Warszawy jako wychowawca w zakładzie specjalnym dla chłopców. Pracując zdobywał potrzebne kwalifikacje w Państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Brał też udział w kursach reżyserii filmowej na Uniwersytecie Warszawskim.
Śluby wieczyste złożył Jan Chrapek 26 sierpnia 1969 roku. Po nich rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał przez posługę ordynariusza przemyskiego bp. Ignacego Tokarczuka, 3 maja 1975 roku, w Miejscu Piastowym. Także w tym roku rozpoczął studia specjalistyczne z teologii pastoralnej na KUL-u. Pracę magisterską pod tytułem „Wpływ filmu i telewizji na kształtowanie postaw religijnych młodzieży szkół średnich uczęszczającej na katechizację” obronił w 1976 roku. Trzy lata później uzyskał tytuł doktora.
W czasie studiów Jan Chrapek dwukrotnie był we Włoszech, gdzie brał udział w kursach uniwersyteckich. Mocno angażował się w duszpasterstwo oazowe; był jednym z bliższych współpracowników założyciela Ruchu Światło-Życie sł. bł. ks. Franciszka Blachnickiego. W roku akademickim 1979/80 został mianowany prefektem w krakowskim seminarium duchownym księży michalitów. Jednocześnie podjął zajęcia zlecone na KUL-u. W latach 1981-1983 był rektorem Papieskiego Sanktuarium SS. Maria ad Ruspes w Castel Sant’Elia koło Rzymu. Wykładał też socjologię kultury na włoskich uniwersytetach. Z kolei w roku akademickim 1983/84 Jan Chrapek podjął pracę naukowo-duszpasterską w Londynie. Z badaniami tam podjętymi wiązał się też wyjazd do Stanów Zjednoczonych i Kanady, gdzie odwiedził 15 najwybitniejszych uniwersytetów.
Po powrocie do kraju był przez dwa lata redaktorem naczelnym miesięcznika „Powściągliwość i Praca”. Wykładał również na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie i na ATK w Warszawie.
W 1989 roku otrzymał propozycję objęcia stanowiska adiunkta w Instytucie Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Ks. Chrapek był także przewodniczącym komisji II Synodu Plenarnego Kościoła w Polsce, która zajmowała się zagadnieniem środków społecznego przekazu i należał do kilku międzynarodowych komisji zajmujących się tą tematyką. W roku 1986 został wybrany przełożonym generalnym swego zgromadzenia. Z kolei trzy lata później został przewodniczącym Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce. 25 marca 1992 roku Jan Paweł II mianował go biskupem tytularnym Cataquas i pomocniczym diecezji drohiczyńskiej.
Sakrę biskupią przyjął z rąk nuncjusza apostolskiego abp. Józefa Kowalczyka 5 czerwca 1992 roku w Drohiczynie. Zawołaniem herbowym bp. Chrapka były słowa: „Quis ut Deus” – „Któż jak Bóg”. W Drohiczynie wspierał w pracy biskupiej starszego już ordynariusza tej diecezji bp. Władysława Jędruszuka, a po jego śmierci był administratorem diecezji. 20 czerwca 1994 roku Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji toruńskiej. W 1997 roku bp Chrapek należał do grona ścisłych współorganizatorów pielgrzymki papieża do Polski, a dwa lata później był koordynatorem strony kościelnej do spraw papieskiej wizyty.
Nominację bp. Chrapka na ordynariusza radomskiego ogłoszono 28 czerwca 1999 roku, a ingres do katedry odbył się 21 sierpnia. Bp Chrapek kontynuował i rozwijał dzieła charytatywne w diecezji. Z jego inicjatywy zostały otwarte stołówki dla ubogich, prowadzone przez księży filipinów, ojców bernardynów i Caritas. Uruchomiona została również przychodnia lekarska dla ubogich i nie mających ubezpieczenia, Katolicki Ośrodek Adopcyjno-Opiekuńczy, klub Arka dla młodzieży i bezpłatny telefon zaufania Linia Braterskich Serc. Szczególny nacisk kładł bp Chrapek na duszpasterstwo młodzieży – w pamięci wielu pozostały Apele Młodych, gromadzące zawsze kilka tysięcy młodych osób.
W 2001 roku bp Jan Chrapek został konsultorem Papieskiej Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu, a potem przewodniczącym takiej rady w ramach Konferencji Episkopatu Polski.
Zginął w wypadku samochodowym w Sieklukach 18 października 2001 roku; wracał do Radomia z Warszawy. Pogrzeb odbył się 22 października przy bardzo licznym udziale wiernych. Ciało zmarłego biskupa złożono w sarkofagu umieszczonym w lewej bocznej kruchcie radomskiej katedry.
nika
Na podstawie biogramu bp. Jana Chrapka zamieszczonego na stronie diecezji radomskiej
