Ul. Wojciecha Kalinowskiego - Rajec Szlachecki. Prostopadła do ul. Jerzego Prackiego, równoległa do ul. Północnej i Wacława Dobrowolskiego.
Architekt, historyk architektury i urbanistyki, teoretyk konserwacji architektury, prof. Politechniki Warszawskiej, dyrektor Ośrodka Dokumentacji Zabytków. Wojciech Kalinowski – wybitny naukowiec, wielki autorytet i nestor polskiej urbanistyki poświęcił Radomiowi 20 swojego życia. Mieszkał w naszym mieście od 1951 roku. Był badaczem układu przestrzennego Radomia i popularyzatorem jego wyjątkowości w kraju i za granicą.
To dzięki niemu Radom znalazł się w ewidencji miast zabytkowych. Dwukrotnie pełnił funkcję wiceprezesa Radomskiego Towarzystwa Naukowego, był organizatorem licznych sesji popularnonaukowych. Do najważniejszych prac prof. Kalinowskiego poświęconych naszemu miastu należą: „Studium historyczno-urbanistyczne do planu zagospodarowania przestrzennego Radomia”, „Rozbudowa Radomia w latach 1815-1830” czy „Koncepcja zabudowy Miasta Kazimierzowskiego w Radomiu”. Pod redakcją profesora Radomskie Towarzystwo Naukowe i Wydawnictwo Lubelskie opublikowały w 1979 roku monografię „Architektura i urbanistyka Radomia”.
Urodził się 23 lutego 1919 roku w Warszawie. Ojciec Zygmunt był prawnikiem, matka – Stefania pochodziła ze znanej warszawskiej rodziny Szustrów (właściciele pałacyku przy ul. Puławskiej). Staranne wykształcenie wyniósł z domu rodzinnego o wielopokoleniowych tradycjach kulturalnych. W 1938 ukończył Gimnazjum im. Rondtalera w Warszawie o profilu matematyczno-przyrodniczym. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939, w czasie której został ranny. Po zakończeniu działań wojennych natychmiast zaangażował się w pracę konspiracyjną. W 1940 został aresztowany. Był więziony przez gestapo w al. Szucha, a potem wywieziono go do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Później trafił do Mauthausen-Gusen i Dachau.
Dzięki szczególnym okolicznościom udało mu się uniknąć dalszej deportacji. Wrócił do Warszawy w 1942 i w roku akademickim 1942/43 zaczął tajne studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Jednocześnie działał w konspiracyjnej AK. Studia przerwało powstanie warszawskie. Kalinowski brał w nim czynny udział; walczył na Mokotowie. Po upadku powstania został internowany w obozie Fellingsbostel, następnie Bergen-Belsen, Grossborn, Sandbostel i Lubece. W 1945 wrócił do Polski. W latach 1946-61 pracował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, jako asystent prof. Jana Zachwatowicza w Katedrze Architektury Polskiej. W 1957 uzyskał dyplom inżyniera architekta, a w 1961 – stopień doktora nauk technicznych i docenta; ten na podstawie dorobku naukowego i rozprawy habilitacyjnej „City Development in Poland up to mid-19th Century opublikowanej w USA”. W 1963 uzyskał status samodzielnego pracownika naukowo-badawczego i docenturę na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika a w Toruniu, w 1970 status samodzielnego pracownika naukowego w Instytucie Historii Kultury Materialnej PAN. W 1973 mianowany profesorem. W 1975 objął stanowisko dyrektora Ośrodka Dokumentacji Zabytków, podległego Mininsterstwu Kultury i Sztuki.
Pierwsze prace prof. Kalinowskiego poświęcone były architekturze drewnianej małych miast. Potem zainteresował się szeroko pojętą problematyką historycznych zespołów miejskich i ich ochroną. Opracował kilkanaście studiów historyczno-urbanistycznych z wykorzystaniem materiałów archiwalnych, kartograficznych i ikonograficznych (Busko Zdrój, Drohiczyn, Góra Kalwaria, Iłża, Inowłódź, Lublin, Nowe Miasto Lubawskie, Piotrków Trybunalski, Przedbórz, Pułtusk Pyzdry, Radom, Rawa Mazowiecka, Sandomierz, Siemiatycze, Sieradz, Sochaczew, Stary Sącz, Uniejów, Wąchock). Studia te wykorzystywane były do zagospodarowania przestrzennego i rewaloryzacji. Opublikował ponad 200 prac, nie licząc kilkunastu pozostających w maszynopisie, a także ekspertyz czy recenzji prac doktorskich i habilitacyjnych. Poza propagowaniem samej idei ochrony zabytków poprzez publikacje, odczyty i aktywny udział w wielu sesjach międzynarodowych, przygotował (przy współudziale Andrzeja Olszewskiego) i wdrożył – jako dyrektor Ośrodka Dokumentacji Zabytków – system ewidencji zabytków architektury i budownictwa, który obowiązuje służbę konserwatorską w całym kraju do dziś. W czasie kadencji profesora rozpoczęto w ODZ ewidencję stanowisk archeologicznych. Wojciech Kalinowski był wielokrotnie powołany jako ekspert przy podejmowaniu istotnych decyzji dotyczących enklaw zabytkowych w miastach i obiektów architektonicznych, mając znaczny wpływ na prawidłowość postępowań. Promował i wspierał inicjatywy społeczne dotyczące propagowania wiedzy i ochrony zabytków, zwłaszcza w ośrodkach prowincjonalnych, np. w Radomiu. Był członkiem Polskiego Komitetu Narodowego ICOMOS (Międzynarodowa Rada Ochrony Zabytków i Miejsc Zabytkowych) i Stowarzyszenia Architektów Polskich, a także współzałożycielem Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków. Odznaczony Krzyżem Powstania Warszawskiego przez rząd RP na uchodźstwie, Złotym Krzyżem Zasługi i Kawalerskim Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski. Prof. Kalinowski był dwukrotnie żonaty. Z pierwszego małżeństwa miał dwóch synów – Michała i Marka. Druga żona, Ewa Kierzkowska-Kalinowska, był archeologiem. Zmarł 18 marca 1992. Został pochowany na cmentarzu powązkowskim w Warszawie.
Korzystałam z materiałów o Wojciechu Kalinowskim, które Zakład Konserwatorstwa UMK zamieścił na stronie http:// konserwatorstwo.umk.pl/wp-content/ uploads/KALINOWSKI-Wojciech.pdf
