Klasztor bernardynów w Radomiu Pomnikiem Historii

Prezydent Andrzej Duda wręczył dokumenty zarządcom dziewięciu obiektów w Polsce. Wśród nich znalazł się zespół klasztorny ojców bernardynów w Radomiu.

Rozporządzenie odebrał o. Juniper Ostrowski, gwardian klasztoru. W uroczystości wzięli udział także bp Marek Solarczyk, ks. Michał Krawczyk, diecezjalny konserwator zabytków oraz o. Stanisław Górka, wieloletni gwardian radomskiego klasztoru.

– Pielęgnowanie pereł, które ocalały, bardzo często ukryte i zapomniane, ma ogromne znaczenie dla zrozumienia wielkiej siły, jaka tkwi w nas i w naszej tradycji – powiedział prezydent Andrzej Duda.

Pomnik Historii to jedna z pięciu form ochrony zabytków w Polsce. Nadanie tego tytułu oznacza uznanie jego szczególnej rangi. Prezydent RP może uznać za Pomnik Historii zabytek nieruchomy wpisany do rejestru lub park kulturowy o szczególnej wartości dla kultury; w wydanym rozporządzeniu określa także jego granice.

Konwent radomski jest jednym z najstarszych klasztorów bernardyńskich w Polsce. Swoje powstanie zawdzięcza królowi Kazimierzowi Jagiellończykowi, który w 1467 r. wyraził zgodę na osiedlenie się bernardynów w królewskim mieście Radomiu. Dla braci wytyczono miejsce za murami miejskimi. Pierwsi zakonnicy przybyli do Radomia w 1468 r., w tym też roku rozpoczęto budowę klasztoru oraz kościoła p.w. św. Katarzyny. Niedługo później, w 1480 r., przystąpiono do budowy murowanego, jednonawowego, gotyckiego kościoła. Prace te trwały ok. 20 lat, po czym przystąpiono do budowy murowanego klasztoru. Kompleks klasztorny został obwarowany. Z końcem XVI w. dobudowano do kościoła kaplicę p.w. św. Anny. Na początku XVII w. przeprowadzono gruntowne prace remontowe, przebudowano także większą część ołtarzy, nadając im charakter barokowy.

Bernardyni radomscy od początku prowadzili w swoim kościele energiczne duszpasterstwo. Urządzali wystawne nabożeństwa, spowiadali, głosili kazania. W okresie zaborów radomski klasztor był czynnie zaangażowany w działalność patriotyczną. W czasie powstania styczniowego w klasztorze odbywały się narady powstańców, a bernardyni odbierali przysięgi od ruszających do walki. Za działalność patriotyczną zakonników spotkały represje. Wielu z nich zostało zesłanych w głąb Rosji. W lipcu 1863 r. na terenie klasztoru zakwaterowały się oddziały rosyjskie, a rok później dokonano kasaty klasztoru. Kościół i klasztor przeszedł pod opiekę księży diecezjalnych. W latach 1911-1912 rozbudowę kościoła przeprowadził arch. Stefan Szyller. Bernardyni wrócili do Radomia w 1936 r. kontynuując prace remontowe i rozwijając działalność duszpasterską. Od 1968 r., w kościele p.w. św. Katarzyny, ma miejsce wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu. W 2000 r. powstała przy radomskim klasztorze Kuchnia dla ubogich św. Antoniego.