„Niech naszym atutem stanie się kultura. W całej Polsce znane jest Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia. W Radomiu organizowane są ciekawe niszowe festiwale takie jak festiwal poezji śpiewanej, kameralne lato, przegląd filmowy koksownik, festiwal muzyki dawnej, festiwal Gombrowiczowski, festiwal muzyki organowej i kameralnej Radom-Orońsko, czy chociażby festiwal szant Rafa. Dodatkowym atutem Radomia jest Orońsko i Centrum Rzeźby Polskiej również znane w całym kraju. Nie skupiajmy się na jednej imprezie organizowanej co dwa lata, bo mamy ich o wiele więcej organizowanych co roku” - pisałem w liście do „Gazety”.
Niestety, wtedy moje wysiłki spełzły na niczym. Ówczesny prezydent Radomia Andrzej Kosztowniak przekonywał, że kulturą promują się wszyscy, a Radom nie ma szans w tej dziedzinie rywalizować z większymi miastami. Nie pomogły przykłady tego, co w kulturze działo się już za jego prezydentury, nie podziałały też przykłady promocji miast takich, jak Łódź i Wrocław, które wtedy starały się o miano Europejskiej Stolicy Kultury. Zwrócenie uwagi na to, jak Poznań, Kraków czy też Lublin stawiają na kulturę po to, aby promować to, co mają najciekawszego do zaoferowania. Oprócz prezydenta Radomia kulturalnych sceptyków było więcej. W odpowiedzi na mój tekst Łukasz Zaborowski z Radomskiego Towarzystwa Naukowego napisał: „Adam Hildebrandt pisze, że Radom to miasto »z prężnie rozwijającą się kulturą«. Bardzo bym chciał, by to była prawda. Niestety to takie samo życzenie, jak siły w precyzji”.
Mijały kolejne lata, a niedoinwestowana i niedoceniana radomska kultura jakoś nie umarła. Pracownicy miejskich czy też wojewódzkich instytucji kultury w Radomiu, mimo wielu trudności, z roku na rok przygotowywali dla mieszkańców coraz atrakcyjniejszą ofertę tego, co warto zobaczyć.
Dobrze pamiętam spotkanie z Ewa Kacprzak-Krzysik z Mazowieckiego Instytutu Kultury, która była zaskoczona ilością imprez, jakie odbywają się w naszym mieście. Podobne wrażenie mieli pracownicy Instytutu podczas spotkania w radomskim Amfiteatrze. Czasami podczas spotkania miałem wrażenie, że warszawka przyjechała do miasta zabitego dechami, gdzie nie ma prawa dziać się nic ciekawego. To oni przecież mieli nam pokazać, jak ożywić radomską kulturę. Gdy natomiast dowiedzieli się, ile mamy w mieście instytucji kultury i co one robią, byli w niezłym szoku. Fajnie, że Radom może pozytywnie zaskoczyć.
I nagle w 2019 roku stał się cud. Okazało się, że mimo skromnych funduszy udało się wypromować to, co przez lata tworzyli lokalni „kulturalni partyzanci”. Wypromować dlatego, że właśnie w 2019 roku to Radom (nie Warszawa czy też Płock) stał się Stolicą Kultury Mazowsza. Można się tylko zaśmiać – a nie mówiłem, że trzeba postawić na kulturę? Ciekawe, co powiedzą ci, którzy wtedy się z tym nie zgadzali. Choć pewnie stwierdzą, że precyzja z kulturą wcale się nie kłócą. Ja jednak dostrzegam, jak radomska kultura promuje nasze miasto. Jak to robi precyzja? Tego akurat dostrzec nie potrafię. Dlatego też z tego miejsca chciałem podziękować wszystkim pracownikom radomskich instytucji kultury. Działajcie dalej mimo trudności i promujcie to, co mamy najlepszego. Dobra robota!
