W minionym tygodniu tyle się działo, że ciężko było wybrać temat. Miałem pisać o odwadze przewodniczącej rady miejskiej Kingi Bogusz, która odebrała głos przewodniczącemu klubu radnych PiS, kiedy uznała, że ten głos nic wspólnego z toczącą się dyskusją nie ma. Urażony przewodniczący wyszedł z sali. Brawa dla pani Kingi Bogusz! Jej postawa zasługuje na pochwałę, ale to nie będzie temat dzisiejszego tekstu. Mogłem również napisać o tym, co się dzieje w głowie radnego Wójcika, jednak tego też nie zrobię. Zdecydowałem się poruszyć w tym tygodniu temat, który podsunął mi czytelnik.
O czym zatem będzie? O radomskiej Karcie Rodzina Plus. Dzięki owej karcie rodziny, które mają minimum troje dzieci, mogą korzystać z szeregu ulg. Problem jednak pojawia się wtedy, gdy jedno z dzieci kończy edukację. Wtedy dorosłe już dziecko - według władz Radomia - przestaje być rodziną. Zniżki traci też pozostała część rodziny. Postanowiłem poruszyć ten temat nie tylko z szacunku dla czytelnika, który osobiście pofatygował się do redakcji. Chciałem zwrócić uwagę na pewne nierówności. I choć sam jestem przeciwnikiem jakichkolwiek ulg (bo wolę, aby państwo mniej zabierało niż łaskawie później coś oddawało pokazując swą dobroć, ale zabierając dużą część pieniędzy na obsługę owej dobroci), to uważam, że nie może być tak, że w kilku podobnych sytuacjach już tymi ulgami obdarowani, traktowani są w różny sposób. Przykład? Podobnie działający program rządowy rodzina 500+. Tutaj 500 zł przysługuje na każde drugie i kolejne dziecko, gdy pierwsze dziecko staje się dorosłym, również pieniądze mogą przepaść. W tym przypadku – mimo, że byłem przeciwnikiem rozdawnictwa - twierdziłem, że jeżeli państwo ma coś dawać, niech daje po równo. Bo w czym gorsze jest pierwsze dziecko od drugiego i każdego następnego? Przecież bez pierwszego dziecka nie będzie kolejnych. W tym przypadku rząd zapowiada jednak, że zamierza zmienić przepisy tak, aby już na pierwsze dziecko rodziny mogły otrzymywać 500 zł, więc mimo że nie popieram rozdawania pieniędzy, to wszystko wskazuje, że w tym przypadku będzie bardziej sprawiedliwie.
Kolejnym przykładem jest ogólnopolska Karta Dużej Rodziny. Tu zasady są jasne i sprawiedliwe. Taką kartę - podobnie jak tą radomską - mogą wyrobić rodziny z minimum trójką dzieci. Jednak w tym przypadku rodzice dostają kartę dożywotnio, zaś pociechy - do momentu uzyskania pełnoletniości. W przypadku, kiedy dziecko się uczy, ważność karty może zostać przedłużona do ukończenia 25. roku życia. W momencie wejścia w dorosłość jednego z dzieci pozostała część rodziny nie traci przysługujących im ulg. Sprawiedliwe? Na pewno bardziej sprawiedliwe i zrozumiałe niż w przypadku radomskiej karty.
Jak zatem naprawić ową niesprawiedliwość? Sposoby są dwa. Albo prezydent zwróci się do radnych z uchwałą zmieniającą zasady funkcjonowania radomskiej karty Rodzina Plus i wskaże źródła finansowania dodatkowych ulg, albo przestaniemy sztucznie mnożyć byty i przy pominięciu radomskiej karty Rodzina Plus wszystkie ulgi, których udzielają miejskie instytucje na podstawie lokalnej karty, zostaną przeniesione na tę ogólnopolską.
No tak, ale ktoś mi teraz zarzuci populizm. Bo dawać, to każdy by chciał, ale skąd na to wszystko brać pieniądze. Bo przecież miasto zadłużone. Odpowiem krótko. Nie sądzę, żeby miasto zbiedniało, gdyby rodziny mogły dłużej korzystać np. z tańszych basenów. Jeśli jednak z naszymi finansami jest tak tragicznie, jak niektórzy twierdzą, to nie wydawajmy pieniędzy. Ba, zacznijmy oszczędzać. Np. na finansowaniu studiów dla pracowników podległych miastu spółek. W końcu inni, aby dostać jakąś pracę, sami finansują swoją edukację. Chyba jednak tak źle nie jest. Tak więc może warto zainwestować trochę więcej w młodzież?
