Pod koniec lat osiemdziesiątych XVIII wieku wydzierżawił ją od nich aptekarz i rysownik Jan Samuel Hoppen (26.08.1751 – 7.02.1821), który właśnie przybył z rodziną do Radomia z Inflant. Najpóźniej w 1790 roku otworzył w kamienicy aptekę – jedną z pierwszych w mieście oraz sklep z fajansem i porcelaną. Apteka składała się z dużej izby, gdzie wydawano leki i składu, w którym magazynowano surowce apteczne. Na strychu trzymano zioła, a w piwnicach przechowywano szybko psujące się surowce i lekarstwa. 6 lipca 1804 roku Jan Samuel, razem z żoną Marianną, kupił kamienicę od Sadkowskich. Teraz mógł przebudować pomieszczenia tak, by zapewnić pracownikom apteki i klientom lepsze warunki.
Samuel cieszył się w Radomiu wielkim poważaniem. Był zastępcą burmistrza miasta i prezesem Rady Obywatelskiej Miasta Wojewódzkiego Radomia. To dzięki niemu wiemy, jak wyglądał pierwszy radomski ratusz i rynek oraz kościół pw. św. Jana Chrzciciela. Samuel Hoppen narysował je – a raczej widok z okna swojej kamienicy - w 1808 roku. To jedyny zachowany wizerunek średniowiecznego ratusza; znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie.
Po śmierci Samuela aptekę przejął jego syn, Karol Franciszek. Na piętrze kamienicy zaś urządził galerię kupowanych przez lata obrazów, rysunków i rycin współczesnych i dawnych mistrzów. Sam także malował; pracownię przygotował sobie w dobudowanym na tyłach domu pawilonie.
W 1844 roku, po śmierci matki, Karol Franciszek Hoppen sprzedał aptekę Michałowi Studentkowskiemu. W kamienicy Rynek 8 przetrwała jeszcze rok – Studentkowski przeniósł ją na ul. Rwańską 25.
Czy nieruchomość po śmierci Karola w 1849 roku stała się własnością jego siostry? A może zapisał ja w testamencie żonie lub córce? Nie wiadomo. Przed II wojną światową dokumenty dotyczące budynku zostały wywiezione do Warszawy; spłonęły w powstaniu warszawskim.
Kamienica została gruntownie przebudowana w 1896 roku. Dołożono jej kolejne piętro i użytkowe poddasze; zyskała eklektyczny wystrój. Na każdym pietrze znajdowały się trzy mieszkania.
Nieruchomość została wpisana do rejestru zabytków w 1972 roku. W III Rzeczpospolitej nie miała szczęścia do prywatnych właścicieli - stała pusta i niszczała. Niedawno została odnowiona.
