1 kwietnia 1959 roku w Radomiu powołany został do życia kombinat, w którego strukturach znalazły się wszystkie istniejące w mieście państwowe zakłady garbarskie (pięć) i obuwnicze (dwa). Radomskie Zakłady Przemysłu Skórzanego „Radoskór”, bo to o nich mowa, powstały z połączenia Radomskich Zakładów Garbarskich, Radomskich Zakładów Obuwia, Fabryki Wyrobów Rymarskich Kromołowski i Synowie oraz Skarżyskich Zakładów Obuwia w Skarżysku-Kamiennej (usamodzielniły się w 1967). RZPS produkowały w oparciu o znacjonalizowane w 1945 przedwojenne linie produkcyjne fabryki Bata, więc to przy ul. Domagalskiego 7 (obecnie ul. Mazowieckiego) ulokowane było serce firmy. Ale Radoskór zajmował się nie tylko robieniem butów. Przetwarzał także skóry zwierzęce na skórę użytkową oraz odpady skóry i gumy na materiały do produkcji obuwia; wytwarzano tu również artykuły rymarskie.
Ponieważ w Radomiu i regionie brakowało fachowców, w 1960 roku zakłady zdecydowały się na utworzenie Zasadniczej Szkoły Zawodowej dla Pracujących, a trzy lata później - Technikum Skórzanego dla Pracujących. To z inicjatywy Radoskóru rozbudowana została Państwowa Szkoła Chemiczno-Garbarska, która stała się Technikum Przemysłu Skórzanego.
Na potrzeby RZPS w 1970 roku rozpoczęto na Gołębiowie – przy ul. Żółkiewskiego budowę Garbarni Skór Miękkich. Uruchomiona dwa lata później była jedną z największych i najnowocześniejszych w Europie.
RZPS „Radoskór” był jednym z większych zakładów pracy w PRL i największym producentem obuwia w kraju. Produkowano tu głównie buty damskie. Asortyment zmieniał się co trzy miesiące, z czasem stało się tak, ze w Radomiu powstawało tylko obuwie zimowe i wiosenno-letnie. Wyroby Radoskóru były przez lata polskim dobrem eksportowym; na eksport przeznaczano ok. 35 proc. produkcji. Czółenka, szpilki i kozaczki z Radomia nosiły głównie mieszkanki ówczesnych krajów demokracji ludowej, ale także Angielki i Holenderki, Amerykanki i Australijki. W połowie lat 80. Radoskór produkował rocznie 8 mln 600 tys. par. Dziennie z taśm schodziło do 30 tys. par, do tego 10 tys. m kw. skór wierzchowych i 2 tony skór na spody i artykuły techniczne, np. pasy do maszyn włókienniczych czy tłoki do armat.
W latach największej świetności RZPS zatrudniał 14 tys. osób. Do ich dyspozycji i dyspozycji ich rodzin były ośrodki kolonijne, żłobek, przedszkole, przychodnia lekarska, biblioteka i hala widowiskowo-sportowa.
Załamanie radzieckiego rynku zbytu i przemiany ustrojowe na przełomie lat 80. i 90. XX wieku doprowadziły do upadku przedsiębiorstwa. Na początku 1990 z RZPS „Radoskór” wydzieliły się garbarnie. Pod koniec tego roku powstały trzy samodzielne podmioty gospodarcze: Radomski Zakład Obuwia „Lider” przy ul. Limanowskiego, Zakład Budowlany „Budrad” o profilu budowlanym przy ul. Kilińskiego oraz ZPESO „Masters” (profil chemiczny) przy ul. Warszawskiej. W 1994 Radoskór, który pozostał przy ul. Domagalskiego, przekształcono w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa. 25 lutego 1999 roku Sąd Gospodarczy w Radomiu ogłosił jej upadłość.
Na podstawie informacji zawartych w „Encyklopedii Radomia” Jerzego Sekulskiego, Radom 20
