Na nowo zaaranżowana została galeria w korytarzu MJM. - To trudna i wymagająca przestrzeń. Mamy bardzo ograniczone miejsce, a nasza kolekcja liczy prawie 5 tys. obiektów z drugiej połowy XX wieku. Musiałyśmy się więc trochę natrudzić, żeby wybrać obiekty do eksponowania – mówi Magdalena Kołtunowicz, jedna z kuratorek nowej stałej ekspozycji w Galerii, która odpowiadała za wybór prac malarskich. - Zrezygnowałam ze sztuki figuratywnej na rzecz sztuki nieprzedstawieniowej. I udało mi się pokazać 35 prac 27 artystów tworzących po II wojnie światowej.
Taką datą graniczną, kiedy w Polsce możemy mówić o sztuce nowoczesnej, jest lipiec 1955 rok. Wtedy to w warszawskim Arsenale została otwarta Ogólnopolska Wystawa Młodej Plastyki „Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi”. - Polscy artyści zerwali z realizmem socjalistycznym. Do głosu doszły nowe nurty w sztuce; od tego momentu mówimy o awangardzie w Polsce – przypomina Magdalena Kołtunowicz. - Debiutujących podczas Arsenału na naszej wystawie reprezentuje choćby radomianin Rajmund Ziemski czy Marek Oberlander.
Obejrzeć możemy także prace członków Grupy Krakowskiej - zarówno tej pierwszej, przedwojennej, czyli Marii Jaremy, Jonasza Sterna czy Erny Rosenstein, jak i Grupy Krakowskiej II, czyli Tadeusza Kantora, Tadeusza Brzozowskiego, Jerzego Nowosielskiego, Jerzego Tchórzewskiego, Jana Tarasina czy Jadwigi Maziarskiej. Duża część ekspozycji poświęcona jest abstrakcji. Mamy abstrakcję geometryczną. Ten nurt reprezentuje choćby Henryk Stażewski, również związany z przedwojenną awangardą, który po II wojny światowej tworzył takie prace. - Jest Gieraga, jest Nowacki, jest Jerzy Kałucki. No i oczywiście udało nam się zmieścić dwie prace Wojciecha Fangora – wylicza Magdalena Kołtunowicz. I dodaje: - Autorzy większości prac, które tutaj pokazujemy, to laureaci prestiżowej Nagrody im. Jana Cybisa, przyznawanej od 1973 roku przez Związek Polskich Artystów Plastyków za całokształt twórczości.
Druga z kuratorek – Magdalena Ewa Nosowska odpowiada za wybór rzeźb do galerii. Jest ich 15, zróżnicowanych pod względem formy i treści. - Rzeźba to absolutna nowość. Zdecydowaliśmy się na taki krok, żeby troszkę ubogacić odbiór. Ale też pokazując sztukę drugiej połowy XX wieku trudno zrezygnować z rzeźby, która była takim papierkiem lakmusowym tego, co się w tym czasie działo w sztuce. Rzeźba odeszła wówczas od pierwotnych funkcji pomnikowych, komemoratywnych, od tego, co wiązało się z rzeźbą klasyczną, później z rzeźbą socjalistyczną. Artyści przeszli do pokazywania własnych odczuć, ale też tego, co się działo wokół – mówi Magdalena Ewa Nosowska.
A tych wydarzeń, które znalazły swój wyraz w pracach rzeźbiarzy, było sporo – przełomowy rok 1955, czas odwilży, potem marzec 1968. - Zaczynamy od prezentacji klasycznej rzeźby w marmurze, w kamionce i w drewnie, natomiast kończymy tę ekspozycję instalacjami i asamblażami i tym, co wiąże się z szeroko pojętą działalnością artystów, rzeźbiarzy, performerów drugiej połowy XX wieku – mówi Magdalena Ewa Nosowska. - Szczególną uwagę chciałabym zwrócić na reprezentację kobiecej rzeźby, nurtu feministycznego, związanej z twórczością Marii Pniońskiej-Bereś, Barbary Falender, Izabelli Gustowskiej. To mocna reprezentacja, bo druga połowa XX wieku była tym momentem, kiedy artystki doszły do głosu. I bardzo często to rzeźba była ich formą wyrazu.
Poza paniami rzeźbę drugiej połowy XX wieku reprezentują Józef Łukomski, Jacek Waltoś i Jan Berdyszak.
Galeria jest stała, ale - jak zapowiadają kuratorki - cały czas będzie żyła, część dzieł będzie wymieniana. Obie panie pracują też nad audioprzewodnikiem, żeby ułatwić odbiór tej sztuki. Nie zabraknie także kuratorskich oprowadzań. A jeśli ktoś miałby ochotę poczuć się przez chwilę jak twórca sztuki współczesnej, będzie mógł popracować z instalacją „Ars Combinatoria” autorstwa Ryszarda Winiarskiego - malarza, twórcy form przestrzennych i scenografii.
