Była trzecią – po drukarni Jana Kantego Trzebińskiego, działającej od 1811 roku i drukarni Antoniego Kurzątkowskiego z 1875 – oficyną w Radomiu. Zresztą bardzo szybko przejęła od Jana Kantego zamówienia rządowe, m.in. druk urzędowego tygodnika „Radomskije Gubernskije Wiedomosci”. Zajmowała się nie tylko drukiem; przy ul. Lubelskiej 49 wytwarzano też papierowe torebki i inne opakowania z papieru.
Firma rozwijała się prężnie - w 1906 roku Grodzicki otrzymał zgodę na założenie drukarń w Staszowie, Opocznie, Końskich, Skarżysku-Kamiennej, Ostrowcu Świętokrzyskim, Iłży i Kozienicach. Przed I wojną światową w drukarni pracowało 45 robotników.
W 1916 roku zakład przejął Stefan Nowakowski, a po kolejnych 16 latach – Tadeusz Tomanek. To on gruntownie odnowił firmę i zmodernizował park maszynowy. Zakłady Drukarsko-Litograficznej, bo tak nazwał swoje przedsiębiorstwo, stały się największą drukarnią w ówczesnym woj. kieleckim. Ale Tomanek nie cieszył się sukcesem zbyt długo – w 1936 roku firmę nabył Czesław Oziomek.
Drukarnia nie została zamknięta po wkroczeniu do Radomia Niemców we wrześniu 1939 roku. Ba, okupant nawet kupił do zakładu nowe maszyny. W zamian zażądał drukowania wydawnictw propagandowych, m.in. „Dziennika Radomskiego” i „Deutsche Gemeinschaft” oraz różnych druków akcydensowych.
Zakład został upaństwowiony już 29 stycznia 1945, a w lutym zaczęto przy ul. Żeromskiego 49 drukować „Radomski Biuletyn Informacyjny” - pierwsze czasopismo w powojennym Radomiu. Jako Drukarnia Państwowa II funkcjonowała do 1 stycznia 1947 roku, kiedy to stała się Państwowymi Zakładami Graficznymi – Zakładem nr 18 w Radomiu. Trzy lata później przedsiębiorstwu zmieniono nazwę na Kieleckie Zakłady Graficzne z siedzibą w Radomiu.
Na początku lat 50. KZG przejęły byłą drukarnię Sejmiku Radomskiego przy ul. Żeromskiego 46. Dzięki temu kolejny raz radomska firma drukarska stała się największym zakładem poligraficznym na terenie woj. kieleckiego. Poza drukami akcydensowymi i broszurami tłoczono tu również książki.
W 1951 przedsiębiorstwo ponownie zmieniło nazwę – na Radomskie Zakłady Graficzne. Od 1 stycznia 1956 – w wyniku zmian specjalności w przemyśle poligraficznym – RZG stały się drukarnią akcydensową Centralnego Wydawnictwa Druków Akcydensowych. Miało to pozytywny wpływ nie tylko na park maszynowy, ale także na kwalifikacje zatrudnionych przy ul. Żeromskiego pracowników.
Kolejna zmiana nazwy nastąpiła w drugiej połowie lat 60. - Radomskie Zakłady Graficzne stały się Lubelskimi Zakładami Graficznymi im. PKWN.
Na początku 1982 roku drukarnia została przeniesiona do nowego budynku, przy ul. Dalekiej 85 (obecnie ul. 11 Listopada). Przekształcone w późniejszych latach w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością Radomskie Zakłady Graficzne funkcjonują do dziś.
Na podstawie informacji zawartych w „Encyklopedii Radomia. Nowe wydanie” Jerzego Sekulskiego, Radom 2012
