Ulica Jana Wiśniewskiego znajduje się między ul. Podleśną a Kozienicką, równoległa do ul. Edmunda Bakalarza.
Ksiądz rzymskokatolicki, ale także regionalista i kolekcjoner. Jego „Dekanaty” są do dzisiaj bezcennym źródłem wiedzy o historii dziesiątków kościołów i parafii diecezji sandomierskiej.
Jan Wiśniewski urodził się 3 maja 1876 w Krępie Kościelnej (dziś w gminie Lipsko). Był jedynym dzieckiem Aleksandra Ignacego Wiśniewskiego, administratora i współwłaściciela wsi Krępy i Michaliny z Maleckich. Matka zmarła, kiedy Jan miał trzy lata. Zaczął naukę w szkole w Lipie, ale musiał ją przerwać w 1883, bo zmarł jego ojciec. Osieroconym dzieckiem zaopiekowała się babka – Scholastyka Malecka. Zabrała go do Radomia; tu Janek uczył się w prywatnej szkole Piotra Biernackiego. W 1892 ukończył gimnazjum, z promocją do piątej klasy. Rok później wstąpił do Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Na księdza został wyświęcony 29 czerwca 1899 roku. Pracował jako wikary w parafiach, kolejno, w Kozienicach, Cerekwi, Ćmielowie i Stromcu. W 1906 otrzymał polecenie objęcia nauki religii w niższych szkołach żeńskich, w szkole niedzielnej rzemieślniczej i na pensji Julii Waręskiej w Radomiu.
W 1913 roku ks. Jan Wiśniewski został proboszczem parafii w Borkowicach i tu pracował do końca życia. Nie ograniczał się jednak tylko do działalności duszpasterskiej. Założył bibliotekę, wspierał powstawanie ochotniczych straży pożarnych w miejscowościach sąsiadujących z Borkowicami. Dzięki jego finansowej pomocy na terenie parafii uruchomiono 10 szkół ludowych i ochronkę dla dzieci. W samych Borkowicach uruchomił Spółdzielnię Spożywców „Przyszłość”. Był także fundatorem wielu pomników, kapliczek i płyt pamięci w Radomskiem.
Przeszłość i jej pamiątki od młodości pasjonowała ks. Wiśniewskiego. Kolekcjonował obrazy, dokumenty i przeróżne artefakty, które potem przekazywał rozmaitym instytucjom. Część swoich zbiorów w grudniu 1913 roku podarował radomskiemu oddziałowi Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, zaznaczając, że wycofa darowiznę, jeśli nie powstanie muzeum. To dary ks. Jana stały się zalążkiem dzisiejszego Muzeum im. Jacka Malczewskiego.
W wolnych chwilach ks. Wiśniewski wędrował po parafiach diecezji, przeglądał archiwa, rozmawiał z ludźmi. Zapisywał nie tylko ich wspomnienia, ale także legendy, pieśni, przysłowia, wierszyki czy zagadki. Miał też ambicje literackie. W 1907 roku ukazały się jego „Wiersze”; napisał ponadto „Pamiętnik podróży po Ziemi Świętej” (1908) oraz „Jan Kochanowski, życiorys i pamiątki rodzinne w czterechsetletnią rocznicę urodzin 1530-1930”. Jednak najbardziej znany jest ks. Wiśniewski dzięki książkom o dziejach dekanatów; opublikował aż osiem takich prac monograficznych, a ponadto „Historyczne opisy kościołów, miast, zabytków i pamiątek” w Pińczowskim, Skalbmierskim i Wiślickim (1927), Stopnickim (1929), Jędrzejowskim (1930), w powiecie włoszczowskim (1932) i Olkuskiem (1933). Jest także autorem publikacji „Diecezja Częstochowska. Opis historyczny kościołów, miast, zabytków w dekanatach: będzińskim, dąbrowskim, sączowskim, zawierckim i żareckim oraz parafii Olsztyn” (1936). Pisywał też prace literackie i hagiograficzne, artykuły, wiersze i bajki oraz utwory sceniczne.
Po wkroczeniu do Borkowic we wrześniu 1939 roku Niemców ks. Wiśniewski pozostawał pod kontrolą Wehrmachtu; był często wzywany na rozmowy. W lipcu 1941 roku doznał wylewu krwi do mózgu i został częściowo sparaliżowany. Od sierpnia odprawiał wprawdzie msze święte, ale w pełni do zdrowia nie wrócił. Zmarł 7 czerwca 1943 roku w Borkowicach i tam został pochowany.
Za swoją działalność ks. Wiśniewski otrzymał odznakę honorowa „Za walkę o szkołę polską”, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Wawrzyn Akademicki i tytuł kanonika Kapituły Katedralnej w Sandomierzu.
Miejska Rada Narodowa nadała imię Jana Wiśniewskiego ulicy w Rajcu Poduchownym 29 marca 1985 roku.
