Dom Gąski to jednopiętrowa, trójosiowa kamienica na Rynku pod nr 4. Ma sień z boku i jednobiegową klatkę schodową. Fasadę wieńczy dwukondygnacyjny wolutowy szczyt, zwieńczony trójkątnie i rozczłonkowanym pilastrami. To najstarszy zachowany budynek mieszczański w Radomiu. Pod koniec XV wieku wystawił ją, przybyły z Opoczna piekarz, radomski radny i ławnik Stanisław (w niektórych źródłach – Adam) Gąska.
W 1656 roku, w czasie potopu szwedzkiego - jak każe miejska tradycja - w kamienicy dwukrotnie nocował król szwedzki Karol X Gustaw. Pod koniec XVIII wieku swoją aptekę miał tu Włoch Christian Valentino, a w latach w domu 1818-1819 znajdowały się biura magistrackie. Pod koniec XIX wieku w domu mieściła się hurtownia piwa.
Po II wojnie światowej dom Gąski przejęło państwo. W latach 1953-1955 w budynku zrobiono generalny remont, adaptując go do celów wystawienniczych. Fasada kamienicy zyskała wtedy obecny wygląd. W latach 1975-77 dom Gąski przeszedł remont konserwatorski. Jego wnętrze zaadaptowano na potrzeby Biura Wystaw Artystycznych. 10 listopada 1990 stało się siedzibą oddziału Muzeum im. Jacka Malczewskiego - Muzeum Sztuki Współczesnej, pierwszego w Polsce, które otrzymało oficjalnie taką nazwę.
Dom Gąski wpisany został do rejestru zabytków w 1947, 1972 i 1983 roku.
Dom Esterki, pod numerem 5, był pierwszym murowanym domem w Rynku. Jednopiętrowy, czteroosiowy, podpiwniczony. Pod koniec XV wieku wybudował go mieszczanin Ignacy Gaczkowski. Ok. XVII wieku kamieniczkę przebudowano w stylu barokowym. Była jedną z nielicznych, które przetrwały w Radomiu potop szwedzki. Nazywano ją Kamienicą Senatorską, co może wskazywać, że należała do jednego z członków obradującego w naszym mieście Trybunału Skarbowego Koronnego. Prawdopodobnie od XIX wieku datuje się nazwa Dom Esterki – tłumaczona panującą wówczas modą na nazywanie starych budynków w miastach lokowanych przez Kazimierza Wielkiego imieniem królewskiej faworyty.
Upływ czasu Dom Esterki zniósł gorzej niż Dom Gąski, więc okupant w okresie II wojny światowej zdecydował o rozebraniu walącego się budynku do piwnic. Odbudowano kamieniczkę w latach 50., w ramach Społecznego Funduszu Odbudowy Stolicy. Autorzy projektu: Franciszek Okowiński i Marian Majewski nie zdecydowali się na wierną rekonstrukcję; fasadę Dom Esterki upodobnili do sąsiedniego Domu Gąski. Wnętrze kamieniczki zaadaptowano na potrzeby wystawiennicze. Znalazły w nim siedzibę Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pieknych, Klub Środowisk twórczych, a potem BWA. Na przełomie lat 50. i 60. na pietrze znajdowała się mała scena Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. Od 1990 roku Dom Esterki wraz z Domem Gąski tworzył siedzibę Muzeum Sztuki Współczesnej.
W tej chwili w Domu Gąski i Esterki trwa remont. Ma tam być nowoczesna ekspozycja poświęcona historii Radomia.
