Rozwiązanie okazało się tymczasowe – na rok. I znów prężnie działające w Radomiu związki zawodowe, a także działacze Polskiej Partii Socjalistycznej musieli wynajmować sale w całym mieście. Decyzja, by wybudować własną siedzibę, zapadła bardzo szybko. Optował za takim rozwiązaniem zwłaszcza Józef Grzecznarowski, ówczesny przewodniczący Miejskiej
i Okręgowej Rady Związków Zawodowych.
Już od początku lat 20. związkowcy zbierali pieniądze na inwestycję. Sama budowa, za pozwoleniem rady miejskiej, rozpoczęła się w 1925 roku. Miasto wspierało przedsięwzięcie przy pl. Jagiellońskim fi nansowo, ale fundusze dał głównie związek zawodowy i PPS; część prac wykonywano w czynie społecznym.
W 1929 roku oddano do użytku dużą salę zgromadzeń, a w następnych miesiącach i latach kończono resztę pomieszczeń trzykondygnacyjnego, okazałego gmachu. Ostatecznie Dom Robotniczy oddany został do użytku w 1936 roku. Znalazły tu swoją siedzibę – poza organizacjami związkowymi i PPS – Towarzystwo Uniwersytetu Robotniczego, Organizacja Młodzieży TUR, Czerwone Harcerstwo TUR, ale także redakcja „Życia Robotniczego” i biblioteka z czytelnią. W gmachu przy
pl. Jagiellońskim działał teatr robotniczy i orkiestra związków zawodowych. Na parterze, w sali na pół tysiąca miejsc,
w ostatniej dekadzie grudnia 1929 uruchomione zostało kino Świt. Odbywały się w niej również akademie, wieczornice, zgromadzenia, manifestacje, spotkania, zjazdy i odczyty. Po roku właściciele powiększyli salę do tysiąca miejsc i zainstalowali aparaturę dźwiękową. W kwietniu 1932 „Świt” upadł. Salę przejął Lewka Morgenlender i urządził w niej kino „Apollo”.
To przetrwało do wybuchu II wojny światowej. Po wybuchu wojny w gmachu przy pl. Jagiellońskim władze niemieckie urządziły tymczasowy szpital dla polskich jeńców wojennych. Przez pięć kolejnych lat dawny Dom Robotniczy dostępny był tylko dla Niemców; salę kinową zmodernizowano i przystosowano do występów estradowych i teatralnych.
W 1945 roku Przedsiębiorstwo Państwowe „Film Polski” uruchomiło w gmachu przy pl. Jagiellońskim kino „Ojczyzna” (wkrótce zmieniło nazwę na „Wisła”). Trzy lata później nieruchomość (która nie przestała być własnością związkową) przejął Związek Zawodowy Kolejarzy. Sala kinowa zaś przekazana została na radomską fi lię Państwowego Teatru im. Stefana Żeromskiego
w Kielcach. Oficjalnie radomską scenę otwarto w sylwestrowy wieczór 1948 roku premierą szekspirowskiego „Wieczoru Trzech Króli”.
Teatr działał tu do połowy maja 1965 roku, kiedy to zamknięto budynek ze względu na fatalny stan techniczny. Remont miał trwać trzy lata. Trwał 30 i okazał się najdłużej trwającą inwestycją teatralną w Polsce. Po przebudowie i rozbudowie budynek przekazano Teatrowi Powszechnemu im. Jana Kochanowskiego w grudniu 1991 roku.
