Ma nieco ponad 300 metrów. Początkowo biegła przez pola uprawne będące własnością znanego radomskiego przemysłowca Rufina Bekermana. W marcu 1901 roku, czyli tuż po tym, jak powstała miejska elektrownia, na ul. Szerokiej pojawiły się elektryczne latarnie.
Nazwa ulicy zmieniała się wielokrotnie. Szeroką nazwano ją dlatego, że rzeczywiście była wówczas najszerszą w Radomiu. 6 maja 1919 roku przemianowano ją na ul. Józefa Piłsudskiego. Niemieccy okupanci, w październiku 1942, nadali jej swoją nazwę: Kastanienallee (al. Kasztanowa), nawiązująca do kasztanowców, rosnących wzdłuż ulicy. Po zakończeniu II wojny światowej, na trzy lata, na powrót stała się ul. Piłsudskiego. W 1948 pierwszego marszałka Polski zastąpił Marceli Nowotko – działacz komunistyczny, założyciel i pierwszy I sekretarz Polskiej Partii Robotniczej. Reprezentacyjnej ulicy w Radomiu patronował do 1990 roku – wtedy na szyldy wrócił Józef Piłsudski.
To jedna z nielicznych w Radomiu ulic w całości zabudowanych w XIX wieku. I niemal cała ta zabudowa jest wyjątkowo jednolita stylowo. Do najciekawszych zabytków należy m.in. neorenesansowy gmach z 1894 roku pod numerem 10, będący obecnie siedzibą Sądu Okręgowego, neoklasycystyczna willa ogrodowa z czterokolumnowym portykiem wybudowana dla Włodzimierza Kulczyckiego (nr 12), w której główną siedzibę ma Miejska Biblioteka Publiczna, neogotycki gmach z czerwonej cegły, ozdobiony herbami Radomia i guberni radomskiej (nr 15), wzniesiony w 1897 roku dla Kasy Pożyczkowej Przemysłowców Radomskich czy secesyjna kamienica Zajdensznirów z 1911 roku, gdzie wieczorem 1 listopada 1918 roku zawiązał się tzw. Komitet Pięciu dla przejęcia władzy w mieście. Na uwagę zasługuje także eklektyczna kamienica z końca XIX wieku pod numerem 4, gdzie w okresie międzywojennym mieściła się siedziba radomskiego oddziału Banku Związku Ziemian w Warszawie, eklektyczna kamienica o fasadzie w stylu pompejskim z 1895 należąca do Stanisława Dzikowskiego, na parterze której w dwudziestoleciu międzywojennym znajdowała się kawiarnia Tomasza Wolańskiego (nr 7) czy także eklektyczna kamienica z drugiej połowy XIX wieku, wyróżniająca się bogatą dekoracją fasady (nr 13).
Pod „siódemką” swój gabinet prowadził Adolf Tochterman – lekarz i działacz społeczny. W 2010 w ścianę kamienicy wmurowana została tablica upamiętniająca tę postać. Wcześniej – w 1969 roku – pojawiła się tu inna tablica. Z inicjatywy radomskich harcerzy poświęcono ją Stanisławowi Wernerowi – „bohaterowi Hufca ZHP Radom-miasto, odznaczonemu pośmiertnie Krzyżem Niepodległości z Mieczami” za udział w zamachu na komendanta żandarmerii carskiej płk von Płotto.
W 1926 roku na ścianie domu (nr 9) Krystyny z Brandtów Tyszkiewiczowej, córki Józefa Brandta, gdzie malarz przebywał i zmarł także umieszczono tablicę upamiętniającą artystę. Na najnowsza – przypominająca, że radomianie uwolnili się od zaborcy już 2 listopada 1918 roku i że przez ponad tydzień istniała Republika Radomska – pojawiła się na elewacji kamienicy Zajdensznirów.
Na podstawie informacji zawartych w „Encyklopedii Radomia. Nowe wydanie” Jerzego Sekulskiego, Radom 2012
