Glinice, Ustronie, od ul. Wiktora Cymerysa-Kwiatkowskiego do ul. Kolejowej.
Ostatni premier PRL i pierwszy premier III Rzeczypospolitej, wybrany po wyborach 4 czerwca 1989 roku. Uczestnik najważniejszych wydarzeń najnowszej historii Polski. Poseł na Sejm PRL III, IV i V kadencji oraz poseł na Sejm RP I, II i III kadencji (w latach 1991-2001).
Syn lekarza Bronisława Mazowieckiego i Jadwigi z Szemplińskich herbu Ślepowron urodził się 18 kwietnia 1927 roku w Płocku. W 1946 ukończył w tym mieście Liceum Ogólnokształcące im. Marszałka Stanisława Małachowskiego i od razu wyjechał do stolicy, na studia. Zdecydował się na Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, którego zresztą nie ukończył.
W 1947 roku Tadeusz Mazowiecki ożenił się z Krystyną Kuleszanką, więźniarką obozu w Ravensbrück, która zmarła w 1948 na gruźlicę. Drugą żoną Mazowieckiego była Ewa Proć (zmarła w 1970), z którą miał trzech synów: Wojciecha, Adama i Michała.
W latach czterdziestych Mazowiecki związał się ze Stowarzyszeniem PAX; był m.in. redaktorem naczelnym „Wrocławskiego Tygodnika Katolików”. Usunięty za bunt przeciwko przywódcy PAX Bolesławowi Piaseckiemu, założył w 1956 warszawski Klub Inteligencji Katolickiej. Założyciel i redaktor naczelny (od 1958 do 1980) katolickiego miesięcznika „Więź”.
W 1961 roku został posłem na sejm z ramienia Koła Znak. Był nim do 1971, kiedy został skreślony z listy posłów. W 1976 Mazowiecki był sygnatariuszem protestu przeciwko wprowadzeniu do konstytucji zapisu o „kierowniczej roli PZPR”. W 1977 został mężem zaufania i rzecznikiem głodujących w warszawskim kościele św. Marcina członków i sympatyków Komitetu Obrony Robotników. Jako inicjator apelu 64 intelektualistów solidaryzujących się ze strajkującymi robotnikami Wybrzeża pojechał w sierpniu 1980 do Stoczni Gdańskiej, gdzie został przewodniczącym komisji ekspertów Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego.
Internowany po ogłoszeniu stanu wojennego. Od grudnia 1988 był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu.
Po rezygnacji gen. Czesława Kiszczaka z urzędu premiera w sierpniu 1989 Wałęsa wysunął kandydaturę Mazowieckiego na nowego szefa rządu. Sejm powołał go na stanowisko premiera 24 sierpnia 1989.
W listopadzie 1990 kandydował w wyborach prezydenckich pod hasłem „Siła spokoju”. Nie wszedł do drugiej tury, pokonany przez nikomu wówczas nieznanego Stanisława Tymińskiego. Po przegranej Mazowiecki zgłosił dymisję swego gabinetu.
Planował stworzyć ruch społeczny w oparciu m.in. o Ruch Obywatelski Akcji Demokratycznej. Swoich zwolenników skupił ostatecznie w Unii Demokratycznej. Przewodniczył jej przez wiele lat (od maja 1991), a po zjednoczeniu UD z Kongresem Liberalno-Demokratycznym został szefem Unii Wolności.
Komisja Praw Człowieka ONZ wyznaczyła Tadeusza Mazowieckiego na specjalnego sprawozdawcę konfliktu w byłej Jugosławii. Misję tę pełnił, z przerwami, od 1992 do 1995 roku. Podał się do dymisji na znak protestu przeciw bierności wspólnoty międzynarodowej wobec popełnianych w byłej Jugosławii zbrodni.
Otrzymał tytuł doktora honoris causa uniwersytetów w Leuven, Genui, Giessen, Poitiers, Exeter, Uniwersytetu Warszawskiego, Akademii Ekonomicznej w Katowicach i uniwersytetu w Tuzli. Jako pierwszy został uhonorowany nagrodą Jana Nowaka-Jeziorańskiego (2004 rok).
Od października 2010 roku Mazowiecki pełnił funkcję doradcy prezydenta Bronisława Komorowskiego. Uczestniczył w wielu debatach organizowanych w Pałacu Prezydenckim.
Tadeusz Mazowiecki zmarł 28 października 2013 roku w Warszawie. Został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu na terenie Zakładu dla Niewidomych w podwarszawskich Laskach.
Rada Miejska Radomia zmieniła nazwę ulicy Władysława Domagalskiego na Tadeusza Mazowieckiego 28 sierpnia 2017 roku.
