Radomianie po raz pierwszy zobaczyli srebrny ekran przy okazji wizyty objazdowego kinematografu braci Krzemińskich. Działo się to w okolicach roku 1900. Pierwszym stałym kinem był Teatr Iluzji "Czary" założony przez popularnego radomskiego fotografa Józefa Grodzickiego w 1905 roku, w jego mieszkaniu przy ulicy Lubelskiej (dzisiejsza ul. Żeromskiego). Grodzicki był także założycielem najlepszego w guberni "Zakładu Drukarskiego i Litograficznego". Podczas antraktów widzom czas umilały występy grup muzycznych. W 1923 roku kino sprowadziło kosztowną niemiecką produkcję "Tajemnica wiecznej miłości", opowiadającą o kontrowersyjnym endokrynologu Eugenie Steinachu, który stosował podwiązanie nasieniowodów jako metodę "odmładzania" (tzw. operacja Steinacha). Film zawierał drastyczne sceny, dlatego pokazy odbywały się oddzielnie dla kobiet i mężczyzn. Dyrektor kina "Czary" zapoczątkował przedsprzedaż biletów, które można było kupić także w cukierni "Udziałowa".
W 1928 roku budynek wyremontowano na wzór wielkich kin europejskich oraz zmieniono nazwę na "Nowe Czary", które stało się podstawą późniejszego kina "Hel". Założone w 1945 roku kino studyjne "Hel" w 1991 roku zostało sprywatyzowane, a w 2007 roku zakończyło działalność.
W 1911 roku przy ul. Skaryszewskiej 25 (obecnie ul. Słowackiego) powstało kino "Raj". Nazywane było kinem nastolatków, ze względu na prezentowane scenki rodzajowe w towarzystwie muzyki odtwarzanej z płyt. Niestety ze względu na małe dochody kino upadło w 1922 roku.
Kolejnym "teatrem kinematograficznym" był "Odeon" zlokalizowany w pobliżu "Czarów" w Hotelu Rzymskim (ul. Żeromskiego). Do dziś nie udało się ustalić jego właściciela. Było kinem niemym, w którym podczas seansów widzowie mogli napawać się dźwiękami muzyki, granej przez zapraszane zespoły. "Odeon" salę kinową udostępniał także na przedstawienia teatralne. Aby wyjść naprzeciw oczekiwaniom gości "Hotelu Rzymskiego" salę kinową połączono bezpośrednim przejściem z hotelem oraz restauracją. 2 kwietnia 1923 roku w trakcie seansu wybuchł pożar. Ponieważ kino było przygotowane na taką ewentualność, nikt nie ucierpiał. Po odrestaurowaniu "Odeon" rozkwitł.
Ciosem dla niego było powstanie pierwszego dźwiękowego kina - "Świt" w 1929 roku. Dyrektor "Odeonu" aby przyciągnąć do kina większą liczbę widzów ogłosił w 1930 roku w prasie pokaz "pierwszego polskiego filmu dźwiękowego" zatytułowanego "Dzikuska". W dniu premiery kino pękało w szwach. Niestety widownia została oszukana. Obiecywane dźwięki były odgłosami zza ekranu, do których zaangażowana została obsługa kina. W rezultacie dyrektor był zmuszony przeprosić widownię oraz zwrócić koszty biletów.
"Odeon" w kino dźwiękowe przekształcił się dopiero w 1933 roku, zmieniając także nazwę na "Miraż". Zmiany charakteru kina dokonały się za sprawą nowego właściciela. Podczas II wojny światowej mieścił się tutaj Niemiecki Dom Żołnierza (Soldatenheim). Po wojnie kino nie wznowiło działalności.
"Świt" było pierwszym kinem dźwiękowym, mieściło się w Domu Robotniczym (dzisiejszy Teatr Powszechny im. Jana Kochanowskiego) przy ul. Świeżej 1 (obecnie Kelles-Krauza). Na widowni było początkowo 500 miejsc, a już po roku liczba ta wzrosła do 1000 (dla porównania w dzisiejszym Heliosie w 5 salach mieści się blisko 1400 osób, a w Multikinie w 6 salach ponad 1150). Pierwszym dźwiękowym filmem był "Śpiewający błazen" w 1930 roku.
Ostatnim obrazem wyświetlonym w "Świcie" był "Cham", ale już tego samego roku (1932) obiekt przebudowano i powstał wytworny iluzjon "Apollo". Prezentowano tam przeboje (na otwarcie kina - "Światła wielkiego miasta" Charliego Chaplina). Na początku II wojny światowej kino pełniło funkcję szpitala polowego. We wrześniu 1942 roku pod kinem doszło do udanego zamachu na Niemców.
Po zakończeniu wojny "Apollo" przekształciło się w kino "Ojczyzna", a niedługo później - "Wisła". W sali kinowej odbywały się także koncerty muzyczne, mitingi, spotkania, a nawet mecze bokserskie. W 1948 roku iluzjon przeniesiono do dzisiejszej Resursy Obywatelskiej, ponieważ Dom Robotniczy został przejęty przez Związek Zawodowy Kolejarzy. Sala kinowa przeszła w użytkowanie teatru im. S. Żeromskiego w Kielcach. Kino to działało do lat 50., a później jego miejsce zajęły kina "Przyjaźń" i "Pokolenie". "Pokolenie" prezentowało filmy młodzieżowe, jednak jedynie przez kilkanaście lat (do 1990 r.).
1918 rok to narodziny iluzjonu "Corso". Uroczyste otwarcie odbyło się w specjalnie wybudowanym na potrzeby kina budynku przy ul. Kościelnej 3 (obecnie ul. Moniuszki). Obiekt został wzniesiony w rekordowym tempie, a sfinansowany przez czteroosobową spółkę. Jednym z właścicieli był Karol Krawczyk, do którego także należało biuro wynajmu filmów i sprzedaży części do aparatów projekcyjnych "EMKAFILM". W latach 20. Krawczyk próbował przekształcić swoje biuro w wytwórnię filmową, ale bez większego skutku. Co prawda w 1928 roku zdołał nakręcić komedię w dwóch aktach, jednak do tej pory nie wiadomo czy produkcja została ukończona i zaprezentowana radomskiej publiczności. W "Corso" wystawiane były sztuki teatralne, opery i operetki, odbywały się też wiece polityczne tuż po odzyskaniu niepodległości.
W 1934 roku kino wyremontowano i zmieniono nazwę na "Adria". Przebudowa odbyła się z myślą o najbardziej wybrednych i wykwintnych gustach widzów, lubujących się w wysokiej sztuce, klasie i przepychu. Świadczyć może o tym m.in. wyjątkowa kurtyna uszyta na kształt teatralnej, której dół wykończony był złotym haftem. Ten wyjątkowy iluzjon od początku nastawiony był na dźwięk. Warto wspomnieć, że w trakcie okupacji w sali kinowej swój popis dał Mieczysław Fogg oraz chór "Juranda".
Kino "Znicz" - brzmi grobowo? Bynajmniej nie taka atmosfera w nim panowała. Uruchomione zostało w 1932 roku z inicjatywy Koła Kulturalno-Oświatowego Pracowników Państwowej Fabryki Broni przy ul. Dowkontta 3. Wyróżniało się tym, że prezentowało wyłącznie polskie, dokumentalne filmy nieme, co stanowiło wyjątek w skali kraju. W wyniku pożaru w 1933 roku kino zawiesiło działalność, a na nowo rozpoczęło działalność w 1934 roku w nowym budynku przy ul. Kościuszki 2. Po rozpoczęciu wojny kino ponownie zawiesiło funkcjonowanie, a w 1957 r. w jego miejsce powstało kino "Walter", które przetrwało do 1990 roku czyli do chwili wystawienia budynku na sprzedaż.
W latach 90. w Radomiu istniało jeszcze jedno kino - "Resursa". Otwarte w 1991 roku kino studyjne uruchomił Wojewódzki Dom Kultury, który przejął budynek dzisiejszej Resursy Obywatelskiej. Należy zaznaczyć, że było to jedyne w Polsce kino, które wyświetlało nowości wyprodukowane przez wytwórnię filmową z USA "Columbia". Obecnie "Resursa Obywatelska" kontynuuje te tradycje - cyklicznie wyświetlane są filmy w ramach Klubu Dobrego Filmu.
Przez ponad sto lat w Radomiu działało wiele kin. Jedne miały krótkie żywot, inne umilały czas przez kilkanaście lat. Bez względu na poziom, jaki prezentowały wszystkie bez wyjątku upadły. Obecnie w Radomiu funkcjonują dwa kina: kino "Helios", które powstało w 2005 roku oraz najnowsze "Multikino" uruchomione w Galerii Słonecznej w 2011 roku.
